Rozdziały:

1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 – 8 – 9 – 10 – 11 – 12 – 13 – 14 – 15 – 16

3

Uzdrowienie w szabat [Vt-3,126]

1 Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę.

2 A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.

3 On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Stań tu na środku!».

4 A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?» Lecz oni milczeli.

5 Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!». Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa.

6 A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

JEZUS CUDOTWÓRCA I NAUCZYCIEL

Napływ ludu

7 [Vt-3,163] Jezus zaś oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei,

8 z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach.

9 Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli.

10 Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć.

11 Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży».

12 Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały.

Wybór Dwunastu [Vt-3,25]

13 Potem wyszedł na górę [Vt-3,24]   i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego.

14 I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki,

15 i by mieli władzę wypędzać złe duchy.

16 Ustanowił więc Dwunastu: Szymona [Vt-2,10], któremu nadał imię Piotr;

17 dalej Jakuba, syna Zebedeusza [Vt-2,7], i Jana, brata Jakuba [Vt-2,7], którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu [Vt-4,18; por. Vt-5,36];

18 dalej Andrzeja [Vt-2,9, Vt-2,10, Vt-2,11], Filipa [Vt-2,12], Bartłomieja [Vt-2,12], Mateusza [Vt-2,60, Vt-2,61], Tomasza [Vt-2,17, Vt-2,18, Vt-2,19], Jakuba, syna Alfeusza [Vt-2,60], Tadeusza [Vt-2,19], Szymona Gorliwego [Vt-2,17, Vt-2,19]

19 i Judasza Iskariotę [Vt-2,17, Vt-2,29, Vt-2,31, Vt-2,32], który właśnie Go wydał.

Wzmożony ruch [Vt-3,132]

20 Potem przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak, że nawet posilić się nie mogli.

21 Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów».

Oszczerstwa uczonych w Piśmie [Vt-3,132, Vt-3,152]

22 Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: «Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy».

23 Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może szatan wyrzucać szatana?

24 Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać.

25 I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać.

26 Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim.

27 [Vt-3,152] Nie nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi.

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu [Vt-3,132; por. Vt-4,112]

28 Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone.

29 Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego».

30 Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».

Prawdziwi krewni Jezusa [Vt-3,132]

31 Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać.

32 Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie».

33 [Vt-6,3] Odpowiedział im: «Któż jest moją matką i [którzy] są braćmi?»

34 I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: «Oto moja matka i moi bracia.

35 [Vt-5,42] Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką».