Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga II.50)

*Maria Valtorta*	Księga II - Pierwszy rok życia publicznego
– POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA –

Jezus wraz z Szymonem znajduje się w Jerozolimie. Przeciskają się przez tłum kupców i osłów, przypominający procesję uliczną. Jezus mówi: «Wejdźmy do Świątyni, zanim pójdziemy do Getsemani. Pomodlimy się do Ojca w Jego Domu.»

«Tylko tyle. Nie mogę pozostać. Jutro o świcie mamy spotkanie przy Bramie Rybnej, a gdyby tłum Mnie tu zatrzymał, jakże mógłbym się uwolnić, aby tam się udać? Chcę spotkać innych pasterzy. Chcę rozproszyć tych prawdziwych pasterzy po Palestynie, aby gromadzili owce i aby Nauczyciel stada został poznany przynajmniej z imienia, tak, aby wiedziały – kiedy wypowiem to imię – że to Ja, Pan stada, i aby przyszły do Mnie, by dać się pogłaskać.»

«Owce... lecz nie kozły... Po zobaczeniu się z Jonaszem pójdziemy do Nazaretu, a potem do Kafarnaum. Szymon Piotr i pozostali cierpią z powodu tak długiej rozłąki... Pójdziemy napełnić ich radością i również nam sprawić radość. Także lato daje nam tę radę.

Noc jest stworzona dla odpoczynku, a tylko bardzo nieliczni zapominają o nim poznawszy Prawdę. Człowiek... o, człowiek! Zbytnio zapomina, że ma duszę. Myśli jedynie o ciele i o nie się troszczy. Słońce pali w ciągu dnia. Przeszkadza podróżować i utrudnia nauczanie na placach i ulicach. Tak wyczerpuje, że zasypiają umysły i ciała. Zatem... chodźmy pouczyć Moich uczniów... tam, w słodkiej Galilei, zielonej i świeżej dzięki wodom. Nigdy tam nie byłeś?»

«Jeden raz, przejazdem w zimie, w czasie jednej z moich uciążliwych podróży od lekarza do lekarza. [Galilea] podoba mi się...»

«O! Jest piękna! Zawsze. [Także] w zimie, a jeszcze bardziej w innych okresach. Teraz, w lecie, noce jej są tak anielskie... Tak, tak są czyste, że wydaje się, iż zostały uczynione dla lotów aniołów. Jezioro... Jezioro otoczone górami, bardziej lub mniej odległymi, wydaje się stworzone właśnie po to, by mówić o Bogu duszom szukającym Go. To skrawek nieba, który upadł pomiędzy zieleń... a firmament nie opuszcza go i odbija się w jeziorze wraz z gwiazdami i tak pomnaża ich liczbę... jakby po to, by przedstawić je Stworzycielowi, rozrzucone na szafirowej tacy. Oliwki zstępują aż do jego wód i pełne są słowików. One także wyśpiewują chwałę Stwórcy, który je uczynił w tym miejscu słodkim i tak spokojnym.

A Moje miasto Nazaret! Wystawia się na pocałunek słońca, całe białe i zielone, roześmiane. Leży pomiędzy dwoma gigantami małego i wielkiego Hermonu, a górskim piedestałem podtrzymującym Tabor. To piedestał [zbudowany] z łagodnych, całkiem zielonych stoków, wznoszących do słońca swój Tabor, często ośnieżony i jakże piękny, gdy jego wierzchołek otula słońce. Staje się wtedy różowym alabastrem. Naprzeciw niego – Karmel w kolorze lazurytu w niektórych godzinach, gdy praży słońce. Wtedy marmury, wody, krzewy i łąki rysują się na nim różnokolorowymi żyłami, a delikatny ametyst – o wschodzie słońca. Potem, z wieczora, jest jak niebieskofioletowy beryl. I jak jeden blok sardonyksu, kiedy księżyc ukazuje go, cały w mroku, w srebrzystym i mlecznym kolorze swego światła. W dole zaś, w godzinach południowych, bogaty i ukwiecony dywan równiny Ezdrelonu...

A dalej... a dalej, Szymonie, jest tam w dole Kwiat! To Kwiat, który żyje samotnie, wydzielając zapach czystości i miłości dla Swego Boga i dla Swego Syna! Tam jest Moja Matka. Poznasz Ją, Szymonie, i powiesz Mi, czy jest na ziemi stworzenie Jej równe, nawet w ludzkim tylko wdzięku. Jest piękna, lecz to, co promieniuje z Jej wnętrza, przerasta całe to piękno. Gdyby jakiś okrutny [człowiek] pozbawił ją wszystkiego, pobił i doprowadził do koczowania, nawet wtedy ukazałaby się jak Królowa i w królewskim odzieniu, bo Jej świętość przyodziewałaby Ją okazałym płaszczem. Świat może Mi zapłacić jakimkolwiek złem, jednak wszystko mu wybaczę, bo – aby przyjść na świat i odkupić go – miałem Ją: pokorną i wielką Królową Świata. Świat Jej nie zna, lecz to przez Nią otrzymał Dobro i będzie go miał jeszcze więcej na przestrzeni przyszłych wieków.

Oto jesteśmy w Świątyni. Patrzymy na judaistyczną formę kultu, jednak zaprawdę powiadam ci, że Prawdziwym Domem Bożym, Świętą Arką jest Serce Maryi. Jego zasłonę stanowi najczystsze ciało, na którym cnoty utkały cudowny haft.»

Weszli. Przechodzą przez pierwszy poziom, potem przez portyk, kierując się ku drugiemu poziomowi. Odzywa się Szymon:

«Spójrz, Nauczycielu, tam w dole [stoi] Judasz pośrodku grupy ludzi. Są między nimi faryzeusze i członkowie Sanhedrynu. Idę posłuchać, co do nich mówi. Czy Mi pozwolisz?»

Szymon spiesznie odchodzi i staje tak, by móc słuchać, a nie być widzianym... Judasz przemawia z wielkim przekonaniem:

«... a tutaj są osoby, które wszyscy znacie i szanujecie. Mogą one powiedzieć, kim byłem. A teraz mówię wam, że On mnie zmienił. Jestem pierwszym odkupionym. Wielu spośród was czci Chrzciciela. Jezus także otacza go szacunkiem i nazywa: “świętym, podobnym do Eliasza ze względu na jego misję, lecz jeszcze większym niż Eliasz”. Skoro więc taki jest Chrzciciel, nie może być nikim innym jak tylko Mesjaszem Ten, którego Chrzciciel nazwał “Barankiem Bożym”. Przysiągł, że dzięki Jego świętości widział, jak Duch Boży koronował Go Ogniem, podczas gdy głos przychodzący z nieba mówił: “Oto Umiłowany Syn Boży, którego należy słuchać”... On jest Mesjaszem. Przysięgam wam to. Nie jestem wieśniakiem ani głupcem. To On. Widziałem Go, jak działał, i słyszałem Jego słowa, i powiadam wam: On jest Mesjaszem. Cud jest Mu posłuszny jak niewolnik swemu panu. Choroby i nieszczęścia znikają bez pozostawiania śladów, zamieniają się w radość i zdrowie. Serca zmieniają się jeszcze bardziej niż ciała. Widzicie to na moim przykładzie. Nie macie chorych ani trosk, by Mu je powierzyć? Jeśli tak, przyjdźcie jutro o świcie do Bramy Rybnej. On będzie tam i uszczęśliwi was. W oczekiwaniu na to, w Jego Imię, daję ubogim to wsparcie.»

Judasz [kończy mówić] i podaje drobne monety dwóm paralitykom i trzem niewidomym. Wreszcie przymusza jakąś staruszkę do wzięcia ostatnich pieniążków. Potem odprawia tłum i pozostaje z Józefem z Arymatei, Nikodemem i innymi, których nie znam.

«Ach, teraz jest mi dobrze! – woła Judasz. – Nic więcej nie mam i jestem taki, jak On chce.»

«Zaprawdę nie rozpoznaję cię już. Sadziłem, że to były żarty, ale teraz widzę, że robisz to poważnie» – wykrzykuje Józef.

«Poważnie. O! Ja sam po raz pierwszy nie poznaję siebie. Jestem jeszcze nieczystym zwierzęciem w porównaniu z Nim, lecz już bardzo się zmieniłem.»

«I nie należysz już do Świątyni?» – pyta jeden ze słuchaczy, których nie znam.

«O, nie! Należę do Chrystusa. Ten, kto się do Niego przybliża – o ile nie jest żmiją – jedynie Jego może [odtąd] kochać i pragnie już tylko Jego.»

«Powiedział: “To jakiś nowy prorok”. Nie powiedział nic więcej» [– mówi Nikodem.]

«A ty, Józefie, nie powiedziałeś mu tego, co ci mówiłem? Jesteś jego przyjacielem...» [– pyta Judasz Józefa z Arymatei]

«Powiedziałem mu, lecz mi odpowiedział: “Mamy już Chrzciciela, a – według nauczania uczonych w Piśmie – trzeba przynajmniej stu lat pomiędzy nim a Mesjaszem, aby przygotować lud na przyjście Króla. Jednak ja twierdzę, że trzeba mniej czasu, dodał [Gamaliel], bo czas się już wypełnił.” Na koniec rzekł: “Jednakże nie mogę przyjąć, że Mesjasz tak się ujawni... Pewnego dnia sądziłem, że rozpoczęło się ujawnienie Mesjasza, bo Jego pierwszy błysk był naprawdę niebiańską błyskawicą. Ale potem... Nastała wielka cisza i myślę, że się pomyliłem.”»

«Spróbuj z nim jeszcze pomówić [– zachęca Józefa Judasz. –] Gdyby Gamaliel był z nami, a wy z nim...»

«Odradzam wam to – mówi jeden z trzech nieznanych [mężów.] – Sanhedryn jest potężny. Annasz panuje nad nim chytrze i zachłannie. Jeśli twój Mesjasz chce żyć, radzę mu pozostać w cieniu. Chyba że narzuci się siłą. A wtedy jest Rzym...»

«Gdyby Sanhedryn usłyszał Chrystusa, nawróciłby się do Niego» [– stwierdza Judasz.]

«Cha! Cha! Cha! – głośno śmieją się trzej nieznajomi i mówią: – Judaszu, uwierzyliśmy, że się zmieniłeś, ale sądzimy, że nadal pozostałeś inteligentny. Jeśli to prawda, co mówisz o Nim, jakże chcesz, by poszedł za Nim Sanhedryn? Chodź, chodź, Józefie. Tak będzie lepiej dla wszystkich. Niech Bóg ma cię w opiece, Judaszu, potrzebujesz tego.»

Odchodzą, a Judasz pozostaje sam z Nikodemem. Szymon robi koło i powraca do Jezusa. Mówi: «Nauczycielu, oskarżam siebie o oszczerstwo w słowach i w sercu. Ten człowiek mnie myli. Uważam go prawie za Twego nieprzyjaciela, a tymczasem usłyszałem, jak mówił o Tobie tak, jak niewielu z nas to czyni – szczególnie tu, gdzie nienawiść mogłaby zniszczyć najpierw ucznia, a potem Nauczyciela. Widziałem go, jak dawał pieniądze ubogim i jak usiłował przekonać członków Wysokiej Rady...»

«Widziałeś to, Szymonie? Cieszę się, że widziałeś go w takich okolicznościach. Powiesz to innym, gdy będą go oskarżać. Błogosławmy Pana za radość, którą Mi dajesz, i za szczerość twego wyznania, kiedy powiedziałeś: “Zgrzeszyłem”, oraz za pracę ucznia, o którym myślałeś, że czynił coś szkodliwego, a tak nie było.»

«Nie mów nic o tym. To dusza bardzo chora. Pochwała wywarłaby na nim taki skutek, jak pokarm dany choremu na poważną gorączkę żołądka. Sprawiłaby, że stałby się gorszy, gdyż otaczałby siebie chwałą za to, że został dostrzeżony. Tam zaś, gdzie wchodzi pycha...»

Szukając cienia udają się tam pospiesznie, uliczkami ogrzanymi palącym słońcem. Przechodzą przez zakurzone przedmieście, mijają bramę w wale obronnym, wychodzą na oślepioną [słońcem] wieś, potem wchodzą do ogrodu oliwnego i wreszcie do domu. W kuchni, chłodnej i ciemnej z powodu zasłony okrywającej drzwi znajduje się Jan. Śpi. Jezus woła go: «Janie!»

«Jak baranek, który stracił pasterza. I wszystkim mówiłem o Tobie, bo mówić o Tobie – to już trochę tak, jakby Ciebie posiadać. Mówiłem o Tobie niektórym krewnym, znajomym, obcym. I Annaszowi... Paralitykowi, który został moim przyjacielem, bo dałem mu trzy denary. Dano mi je, więc mu je podarowałem. I także ubogiej kobiecie w wieku mojej matki, która płakała w grupie niewiast, u jakichś drzwi. Zapytałem ją: “Dlaczego płaczesz?” Ona odrzekła: “Lekarz mi powiedział: ‘Twoja córka cierpi na suchoty. Przygotuj się. Umrze na początku października.’ Mam tylko ją. Jest piękna, dobra, ma piętnaście lat. Miała być zaślubiona na wiosnę, lecz zamiast ślubnej wyprawy mam przygotować dla niej grób.” Powiedziałem do niej: “Znam Lekarza, który może ją uzdrowić, jeśli masz wiarę.” “Nikt już nie może jej uzdrowić [– odpowiedziała kobieta. –] Widziało ją trzech lekarzy. Pluje już krwią.” “Mój Lekarz – powiedziałem jej na to – nie jest jak twoi. On nie leczy lekami, lecz Swoją mocą. To Mesjasz...” Wtedy jakaś staruszka powiedziała do niej: “O! Uwierz, Elizo! Znam pewnego niewidomego, który odzyskał wzrok dzięki Niemu!” I wtedy matka od nieufności przeszła do nadziei i czeka na Ciebie... Czy dobrze zrobiłem? Tylko to uczyniłem.»

«Dobrze zrobiłeś. Wieczorem pójdziemy do twoich przyjaciół. Nie widziałeś już Judasza?»

«Nie, Nauczycielu. Jednak posłał mi jedzenie i pieniądze, które dałem ubogim. Przekazał mi, że mogę ich używać dowolnie, bo należą do niego.»

«Jak się cieszę z tego powodu, Nauczycielu. Myślę o Piotrze. Jak musi na Ciebie czekać! Pójdziemy też przez Nazaret?»