[por. J 21,1-14] Noc jest spokojna i duszna. Nie ma śladu podmuchu wiatru. Duże, migoczące gwiazdy wypełniają pogodne niebo. Jezioro jest tak spokojne i nieruchome, że wygląda jak wielka kadź osłonięta przed wiatrem i odbijająca na powierzchni wspaniałość nieba, iskrzącego się od gwiazd. Rosnące wzdłuż brzegu drzewa tworzą nieruchomy blok. Jezioro jest tak ciche, że na brzegu słychać tylko lekki szmer fal. Po jeziorze pływa kilka łodzi. Z daleka widać ich niewyraźne kształty. Połyskują małymi gwiazdkami latarni, przywiązanych do utrzymującego żagiel masztu, dla oświetlenia wnętrza małego kadłuba. Nie wiem, jaka to część jeziora. Myślę, że może ta bardziej południowa, gdzie jezioro przygotowuje się do ponownego zamienienia się w rzekę.

Wydaje się, że to przedmieścia Tarichei, choć miasta nie widzę, bo zasłania je rząd drzew, rosnących na małym, pagórkowatym przylądku, wysuniętym w stronę jeziora. Takie przypuszczenie nasuwają mi gwiazdki świateł latarni na łodziach, odpływających od brzegu i kierujących się na północ. Mówię, że to przedmieścia, bo u podnóża przylądka widać tak niewielkie skupisko domków, że nie tworzą one nawet małej wioski. To ubogie domki, na samym brzegu, należące zapewne do rybaków. Na niewielkiej plaży znajdują się wyciągnięte na ląd łodzie. Inne, już gotowe do wypłynięcia, znajdują się na wodzie, blisko brzegu. Są tak nieruchome, jakby je przytwierdzono do dna. Nie kołyszą się.

Z jednego domu wychyla głowę Piotr. Drżące światło ognia, zapalonego w okopconej kuchni, oświetla od tyłu krępą postać Piotra, sprawiając, że się wyłania jak malowidło. Spogląda w niebo i na jezioro... Potem idzie w stronę brzegu. W krótkiej tunice i bosy wchodzi do wody, zanurza się aż do połowy ud i muskularną ręką głaszcze brzeg łodzi. Dołączają do niego synowie Zebedeusza.

«Piękna noc» [– odzywa się Piotr.]

«Wkrótce wzejdzie księżyc» [– stwierdzają apostołowie.]

«Doskonały wieczór na połów» [– mówi Piotr.]

«Chyba z wiosłami?» [– pytają go.]

«Nie ma wiatru.»

«Co robimy?»

Mówią powoli, pojedynczymi zdaniami, jak ludzie przyzwyczajeni do połowów i manewrowania żaglami. To wymaga uwagi i oszczędności słów.

«Dobrze byłoby wypłynąć. Sprzedalibyśmy część połowu.»

Dochodzą do brzegu. Dołącza do nich Andrzej, Tomasz i Bartłomiej.

«Jak ciepła jest ta noc!» – mówi Bartłomiej.

«Będzie burza? Pamiętacie tamtą noc?...» – pyta Tomasz.

«O! Nie! Cisza... może mgła, ale burza – nie. Ja... idę łowić. Kto idzie ze mną?» [– pyta Piotr.]

«Płyniemy wszyscy. Może tam, na środku, będzie lepiej – mówi Tomasz, cały spocony. – Ten żar przydałby się kobiecie w palenisku. Dla nas jest jak gorąca łaźnia...»

«Idę powiedzieć o tym Szymonowi. On jest tam całkiem sam» – mówi Jan.

Piotr, Andrzej i Jakub przygotowują już łódź.

«Popłyniemy aż do domu? To byłaby niespodzianka dla mojej matki...» – odzywa się Jakub.

«Nie. Nie wiem, czy mogę przyprowadzić Margcjama. Przed... no, tak!... przed pójściem do Jerozolimy, kiedy byliśmy jeszcze w Efraim, Pan powiedział mi, że drugą Paschę chce odbyć z Margcjamem. A potem niczego mi już nie polecił...»

«Chyba powiedział, że tak» – mówi Andrzej.

«Tak. Na drugą Paschę, tak. Ale nie wiem, czy chce, żebym go już teraz przyprowadził. Popełniam tyle błędów, że... Och! Ty też się wybierasz?» [– pyta Piotr przychodzącego Zelotę.]

«Tak, Szymonie, synu Jony. Ten połów mi wiele przypomni...»

«Ech! Wszystkim przypomni wiele wydarzeń... które już nie powrócą. Pływaliśmy w tej łodzi z Nauczycielem po jeziorze. A ja ją tak kochałem, jakby była królewskim pałacem. Zdawało mi się, że nie mógłbym bez niej żyć. Teraz, kiedy Go już nie ma w łodzi... jestem w niej, ale już się nią nie cieszę» – mówi Piotr.

«Nikt już nie odczuwa takiej radości, jak dawniej. To już nie jest to samo życie. A nawet gdy patrzymy wstecz... widzimy, że pomiędzy tym, co minęło, a tym, co jest, tkwi pośrodku ta straszliwa godzina...» – wzdycha Bartłomiej.

«Gotowe. Chodźcie. Ty – przy sterze, my – przy wiosłach. Płyńmy w stronę zatoki [znajdującej się] przy Hippos. To dobre miejsce. Hej! Op! Hej! Op!...»

Piotr daje znak do odpłynięcia i łódź sunie po spokojnej wodzie, z Bartłomiejem przy sterze. Tomasz i Zelota służą za pomocników, gotowi do zarzucenia sieci, które już rozciągnęli. Księżyc wstaje. Wychodzi zza gór Gadary (jeśli się nie mylę), a może Gamali. W każdym razie są to góry po wschodniej stronie jeziora, ale ciągnące się ku południowi. Światło księżyca opromienia jezioro, znacząc na spokojnej wodzie usłaną diamentami drogę.

«Będzie nam towarzyszyć do rana.»

«Jeśli nie nadejdzie mgła.»

«Ryby zwabione przez księżyc opuszczają głębiny.»

«Przydałby się nam dobry połów. Już nie mamy pieniędzy. Kupimy chleb i zaniesiemy go wraz z rybami czekającym na górze.»

Słowa płyną wolno. Długie przerwy oddzielają od siebie wypowiedzi.

«Dobrze wiosłujesz, Szymonie. Nie straciłeś umiejętności wiosłowania» – mówi Zelota z podziwem.

«Tak... Przekleństwo!...»

«Ależ... co ci jest?» – pytają inni.

«Ja... przypominam sobie tego człowieka... i to wspomnienie wciąż mnie prześladuje. Pamiętam ten dzień... Walka dwóch łodzi, żeby sprawdzić, kto lepiej wiosłuje, a on...»

«Ja zaś przypomniałem sobie, jak to – nie po raz pierwszy zresztą – poznałem jego przewrotność, kiedy spotkaliśmy, a raczej kiedy natknęliśmy się na łodzie Rzymian. Pamiętacie?» – mówi Zelota.

«Ech! To się pamięta! Ale!... On go bronił... I my... z powodu obrony przez Nauczyciela i... dwulicowości... no, tego naszego [towarzysza], nigdy tego dobrze nie rozumieliśmy...» – mówi Tomasz.

«Hmmm! Ja wiele razy... ale On mówił: „Nie sądź, Szymonie!”».

«Tadeusz zawsze go podejrzewał.»

«Nie mogę uwierzyć, żeby ten tu nigdy nic się o tym nie dowiedział» – mówi Jakub, trącając łokciem brata.

Jan spuszcza głowę i milczy.

«Teraz już możesz powiedzieć...» – mówi Tomasz.

«Staram się zapomnieć. Taki nakaz otrzymałem. Dlaczego chcecie mnie doprowadzić do nieposłuszeństwa?»

«Masz rację. Zostawmy go w spokoju» – broni go Zelota.

«Opuśćcie sieci. Powoli... a wy wiosłujcie. Wiosłujcie powoli. Skręć w lewo, Bartłomieju. Bliżej. Obróć. Zbliż. Obróć. Sieć jest naprężona? Tak? Podnieście wiosła i czekamy...» – nakazuje Piotr.

Jak piękne i łagodne jest jezioro, całowane przez księżyc w pokoju nocy! Jest tak czyste, że nazwałabym je rajskim. Księżyc przegląda się w nim, nadając mu blask diamentu. Użycza też drżącego światła wzgórzom, osłania je. Miasta nad brzegami wyglądają jak ośnieżone. Apostołowie od czasu do czasu wyciągają sieć. Wówczas kaskada diamentów spada na srebro jeziora. Sieć jest pusta! Zanurzają ją ponownie. Zmieniają miejsce. Nie mają szczęścia... Mijają godziny. Księżyc zachodzi, podczas gdy niepewna zielonolazurowa jasność jutrzenki przeciera sobie drogę... Od strony wybrzeża – zwłaszcza na południowym brzegu jeziora, koło Tyberiady – podnosi się mgła. Tyberiada i Tarichea są nią przesłonięte. Mgła, niezbyt gęsta, jest nisko i pierwszy promień słońca ją rozproszy. Dla uniknięcia jej wolą płynąć wzdłuż brzegu wschodniego, gdyż na zachodzie gęstnieje tak, jakby moczary znajdujące się za Taricheą, na prawym brzegu Jordanu, dymiły. Znając bardzo dobrze to jezioro, płyną ostrożnie, żeby uniknąć niebezpieczeństwa płytkiego dna.

«Wy, z łodzi! Macie coś do jedzenia?» – z brzegu dochodzi męski głos. Sprawia on, że apostołowie zrywają się na równe nogi... Jednak wzruszają ramionami i odpowiadają głośno: «Nie!»

Potem mówią między sobą:

«Zawsze nam się zdaje, że Go słyszymy!...»

«Zarzućcie sieć na prawo od łodzi, a znajdziecie.»

Na prawo, to znaczy na otwarte jezioro. Zarzucają sieć, trochę zmieszani. Następują szarpnięcia i łódź przechyla się w stronę sieci.

«Ależ to jest Pan!» – woła Jan.

«Pan, mówisz?» – pyta Piotr.

«Czyżbyś wątpił? Zdawało się nam, że to Jego głos. A to jest tego dowodem, patrz na sieć! Jak wtedy! To On, mówię ci! O! Mój Jezu! Gdzie jesteś?»

Wszyscy starają się przeszyć wzrokiem mgłę, by zobaczyć Jezusa. Zabezpieczyli jednak najpierw sieć, żeby ją można było ciągnąć za łodzią, gdyż wciągnięcie jej nie byłoby manewrem bezpiecznym. Wiosłują, płyną do brzegu. Tomasz musi jednak zastąpić Piotra w wiosłowaniu. W największym pośpiechu wdziewa on bowiem krótką tunikę na niedługie spodnie. To jest zresztą jego jedyne odzienie, tak jak i innych, z wyjątkiem Bartłomieja. Rzuca się do jeziora, rozcina szeroko ramionami spokojną wodę, wyprzedzając łódź. Jako pierwszy stawia stopę na małej pustej plaży, na której Jezus, pod osłoną kolczastego krzewu, rozpalił na dwóch kamieniach ogień z gałązek i uśmiecha się życzliwie do Piotra.

«Panie! Panie!» – Piotr jest zasapany ze wzruszenia, więc nie może nic więcej powiedzieć. Ocieka wodą, nie śmie więc dotknąć szaty swego Jezusa. W przylegającej do ciała tunice pozostaje pochylony ku ziemi, w pokłonie, wielbiąc Go.

Łódź trze o piasek i osiada na brzegu. Wszyscy stoją, przejęci radością...

«Przynieście tu kilka ryb. Ogień jest gotowy. Przyjdźcie tu i posilcie się» – poleca Jezus.

Piotr biegnie do łodzi, pomaga podnieść sieć i z masy trzepoczących się ryb wybiera trzy duże sztuki. Zabija je uderzając o brzeg łodzi i oprawia przy pomocy noża. Trzęsą mu się ręce. O! Nie z zimna! Płucze ryby i zanosi do ognia. Umieszcza je nad płomieniem i czuwa nad pieczeniem ich. Inni wielbią Pana, nieco od Niego oddaleni, lękliwi wobec Niego, jak zwykle, odkąd zmartwychwstał pełen Boskiej potęgi!

«Tu jest chleb. Pracowaliście przez całą noc i jesteście zmęczeni. Teraz posilcie się. Gotowe, Piotrze?»

«Tak, mój Panie» – mówi Piotr głosem jeszcze bardziej ochrypłym niż zwykle. Pochylony nad ogniem ociera oczy, z których kapią krople, jakby oczy i gardło drażnił dym. Ale to nie od dymu ta chrypka i te łzy... Przynosi ryby rozłożone na zerwanych liściach. Chyba są to liście dyni, które przyniósł mu Andrzej, opłukawszy je najpierw w wodzie.

Jezus ofiarowuje i błogosławi. Łamie chleb. Dzieli na osiem części i sam rozdaje. Jedzą z taką czcią, jak gdyby sprawowali jakiś obrzęd. Jezus patrzy na nich z uśmiechem. Milczy, tak jak i oni, a w końcu pyta: «Gdzie są pozostali apostołowie?

«Na górze. Jak poleciłeś. Przyszliśmy łowić, bo nie mamy już pieniędzy, a nie chcemy wykorzystywać uczniów.»

«Dobrze zrobiliście. Jednak odtąd i wy, apostołowie, zostaniecie na górze, na modlitwie, żeby swoim przykładem budować uczniów. Ich posyłajcie na połów ryb. Co do was to dobrze będzie, jeśli zostaniecie tam na modlitwie i jeśli będziecie wysłuchiwać ludzi potrzebujących rady lub przychodzących do was z różnymi wieściami. Utrzymujcie wielką jedność pomiędzy uczniami. Wkrótce przyjdę.»

«Zrobimy to, Panie» [– obiecują.]

«Czy Margcjam jest z tobą, Piotrze?» [– pyta Jezus.]

«Nie powiedziałeś, że mam go tak szybko przyprowadzić.»

«Przyprowadź go. To koniec okresu jego posłuszeństwa.»

«Przyprowadzę go, Panie» [– obiecuje Piotr.]