Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga III.6)

*Maria Valtorta*	Księga III - Drugi rok życia publicznego
– POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA –

«Zanim was opuszczę – mam bowiem innych synów do ewangelizowania – chcę przed wami otworzyć jasne drogi nadziei i postawić was na nich, mówiąc: idźcie, wiedząc dobrze, że dotrzecie do celu. Dziś nie przytaczam [słów] wielkiego Ezechiela, lecz ulubionego ucznia Jeremiasza – bardzo wielkiego Proroka.

Baruch przemówi do was. O! Rzeczywiście porywa wasze dusze i mówi do nich wszystkich o najwyższym Bogu, który mieszka w Niebie. Wasze dusze... Nie mówię: tylko [dusze] Samarytan, lecz wszystkie wasze dusze, o potomkowie narodu wybranego, którzy popadliście w liczne grzechy. On bierze także wasze dusze, o ludy pogańskie, przeczuwające – pośród licznych bóstw, które adorujecie – istnienie nieznanego Boga. Wasze dusze przeczuwają, że On jest Bogiem Jedynym i Prawdziwym, lecz wasza ociężałość przeszkadza wam w poznaniu Go tak, jak dusza by tego pragnęła. Przynajmniej jedno prawo moralne zostało wam dane, o poganie, o bałwochwalcy, bowiem jesteście ludźmi. Człowiek zaś ma w sobie coś istotnego, pochodzącego od Boga, co nazywa się duchem i co zawsze mówi do was, zachęca do wznoszenia się i nakłania do uświęcania życia. Wy jednak ugięliście się, by stać się niewolnikami występnego ciała. Złamaliście ludzkie prawo moralne: to, które posiadaliście. Staliście się grzesznikami nawet z ludzkiego punktu widzenia. Poniżyliście waszą wiarę. Sami doszliście do takiego poziomu okrucieństwa, że staliście się gorsi od zwierząt. A jednak posłuchajcie! Słuchajcie wszyscy.

Im lepiej poznacie Prawo nadprzyrodzonej moralności, dane wam przez Prawdziwego Boga, tym głębiej je zrozumiecie i właściwiej będziecie działać.

Oto modlitwa Barucha. Powinna ona trwać w waszych sercach uniżonych szlachetnym ukorzeniem, które nie jest poniżeniem ani opieszałością, lecz dokładnym poznaniem własnego nędznego położenia i świętym pragnieniem znalezienia sposobu duchowej poprawy. Oto więc jego modlitwa:

“Panie, spojrzyj ze świętego przybytku Swego! Nakłoń ucha i wysłuchaj nas! Otwórz, Panie, Swe oczy i zobacz, że to nie umarli przebywający w Szeolu, których duch oddzielił się od ciała, oddadzą Ci chwałę i uwielbienie, lecz dusza zasmucona z powodu wielkości zła, ten, kto chodzi schylony i zbolały, ma przygnębiony wygląd. To dusza spragniona Ciebie, o Boże, ona odda Ci chwałę i sprawiedliwość, Panie!”

I płacze Baruch pokornie, i wszyscy sprawiedliwi powinni płakać wraz z nim, widząc i nazywając prawdziwym imieniem zło, które naród silny uczyniło ludem smutnym, podzielonym i zniewolonym: “Nie posłuchaliśmy głosu Twego, więc wypełniłeś słowa, które mówiłeś przez proroków, sługi swoje. I oto kości królów i przodków naszych wyniesione z ich grobów i porzucone na skwar dnia i chłód nocy. A mieszkańcy miast pomarli w straszliwych boleściach z powodu głodu, miecza i zarazy. A Świątynię, w której wzywano Twego Imienia, sprowadziłeś do stanu, w którym znajduje się dziś z powodu nieprawości Izraela i Judy.”

O, dzieci Ojca, nie mówcie: “Zarówno nasza Świątynia, jak i wasza jest wzniesiona, odrodzona i piękna.” Nie. Drzewo rozłupane piorunem od czubka do korzeni nie przeżyje. Będzie mogło nędznie wegetować odruchem życia dzięki odroślom wyrosłym z korzeni, które nie chcą umrzeć, jednak będzie tylko krzewem pozbawionym owoców. Nigdy więcej nie będzie bujnym drzewem, bogatym, zdrowym, ze słodkimi owocami.

Rozpad, który rozpoczął się od podziału [narodu] zaznacza się coraz bardziej, choć budowla materialna nie tylko nie wydaje się uszkodzona, lecz nawet piękniejsza i nowa. Przytłacza jednak dusze, które ją zamieszkują. Ale potem nadejdzie chwila, gdy wszelki nadprzyrodzony płomień zgaśnie i zabraknie w Świątyni ołtarza z drogocennego metalu, który dla istnienia potrzebuje podtrzymywania przez stałe połączenie z ciepłem wiary i miłości swoich sług, to bowiem jest jego życiem. Lodowaty, zgaszony, splamiony, wypełniony umarłymi stanie się zgnilizną, na którą spadną obce kruki i lawina Bożej kary, aby go zrujnować.

Synowie Izraela, módlcie się, płacząc ze Mną, waszym Zbawicielem. Niech Mój głos podtrzyma wasze wołania i niech dojdzie – a może [to uczynić] – do tronu Boga. Tego, kto modli się z Chrystusem, Synem Ojca, wysłuchuje Bóg, Ojciec Syna. Odmawiajmy dawną, sprawiedliwą modlitwę Barucha:

“Panie wszechwładny, Boże Izraela, wszelka dusza w ucisku i każdy duch wylękniony woła do Ciebie. Wysłuchaj, Panie, zmiłuj się, bo zgrzeszyliśmy przed Tobą. Ty trwasz na wieki, a my czyż zmarniejemy na zawsze? Panie wszechwładny, Boże Izraela, wysłuchaj modlitwy umarłych Izraela i ich synów, którzy grzeszyli wobec Ciebie. Nie słuchali głosu Pana, Boga swego, i ich nieszczęścia do nas przylgnęły. Nie pamiętaj już o grzechach przodków naszych, lecz pomnij na moc Twoją i imię Twoje... abyśmy wezwali imienia Twego i odwrócili się od wszelkiej niegodziwości naszych przodków. Miej litość.”

Módlcie się w ten sposób i nawracajcie się szczerze, powracając do prawdziwej mądrości. Ona jest mądrością Boga i znajduje się w Księdze Bożych Przykazań i w Prawie, które trwa na wieki. To Prawo Ja, Mesjasz Boży, przyszedłem teraz przynieść na nowo – w jego formie prostej i niezmiennej – ubogim tego świata, ogłaszając im dobrą nowinę i epokę Odkupienia, Przebaczenia, Miłości i Pokoju. Ten, kto uwierzy w to Słowo, osiągnie życie wieczne.

Opuszczam was, mieszkańcy Sychar, którzy byliście dobrzy dla Mesjasza Bożego. Pozostawiam wam Mój pokój.»

«Pozwól mi zachować jeden z Twoich frędzli jako [znak] błogosławieństwa.»